ბოლო მოვლენები კიდევ ერთხელ ცხადყოფს, რომ აზერბაიჯანელი ხალხი არასდროს, არანაირ პირობებში, არ დათანხმდება საკუთარი მიწების დაკარგვას.

2020 წლის 12 ივლისის შუადღიდან დაწყებული, სომხეთის შეიარაღებული ძალების ქვედანაყოფები, ცეცხლის რეჟიმის ხელახალი უხეში შეწყვეტით, პოზიციების დაკავების მიზნით, სომხეთთან  ტოვუზის რაიონის სასაზღვრო მიმართულებით ექვემდებარებიან აზერბაიჯანის შეიარაღებული ძალების დაბომბვის პოზიციებს, რომელთა მცდელობაც დადგა.               თოვუზი მდებარეობს ოკუპირებული მთიანი ყარაბაღიდან 300 კილომეტრის მოშორებით, სომხეთ-აზერბაიჯანის საზღვარზე, და არა ყარაბაღში.                             

სომხეთმა არ დაიცვა 822, 853, 874 და 884 გაეროს უსაფრთხოების საბჭოს რეზოლუცია, 2006 და 2007 წლებში მიღებული გენერალური ასამბლეას რეზოლუცია ,,აზერბაიჯანის ოკუპირებულ ტერიტორიებზე ვითარება’’, გაეროს (მჯო-ს)და სხვა გავლენიანი საერთაშორისო ორგანიზაციების გამოძახილი პანდემიასთან დაკავშირებით, მან იგნორირება გაუკეთა საერთაშორისო უფლებების პრინციპებსა და ნორმებს სომხეთის აგრესიული და დამპყრობლური პროვოკაციული მლოქმედებებით, ადამიანის ძირითადი უფლებების უხეში დარღვევით, მათ შორის ცხოვრებაზე უფლებით, რომლებიც ქმნიან საშიშ სიტუაციას რეგიონში, და მსგავსი მოქმედებები უნდა გაამართლებული იქნას საერთაშორისო ორგანიზაციებისა და მშვიდობისმოყვარე სახელმწიფოების მიერ, სომხეთთან მიმართებაში უნდა გამოყენებული იქნას სერიოზული სანქციები.

სომხეთი პირველად არ ატარებს საომარ პროვოკაციებს სახელმწიფო საზღვარზე.
ბოლო რამდენიმე თვის განმავლობაში, ამ სამხედრო პროვოკაციებმა გამოიწვია ჩვენი სამხედრო მოსამსახურეების, ასევე მშვიდობიანი მოქალაქეების დაღუპვა.

მოულოდნელად, ჩვენი სამხედრო განყოფილება არტილერიის ცეცხლის ქვეშ მოექცა, ჩვენი ჯარისკაცები დაიღუპნენ და დაიჭრნენ, გმირულად დაიღუპნენ გენერალ-მაიორი პოლად ხაშიმოვი და პოლკოვნიკი ილგარ მირზოევი.

სამწუხაროდ, დანაკარგები მხოლოდ ამით არ შემოიფარგლებოდა: ასევე დაიღუპნენ მაიორები ნამიკ ახმედოვი და ნოვრუზოვი ანარი, ოფიცრები ზეინალლი ილგარ, ბაბაევ იაშარი და რიგითი ელჩინ მუსტაფაზადე.

სომხეთის შეიარაღებული ძალების მიერ, ოთხი დღის განმავლობაში უწყვეტი დაბომბვის შედეგად თოვუზის რაიონის სოფლების დონდარ გუშჩუ და აგდამის მშვიდობიანი მოსახლეობის საკუთარი სახლები და ეკონომიკა მნიშვნელოვნად დაზარალდა.

სომხეთის შეიარაღებული ძალების ცეცხლსასროლმა იარაღებმა გაანადგურეს სახლების სახურავები, დაამსხვრიეს ფანჯრები, რამდენიმე საცხოვრებელი სახლი სრულიად გამოუსადეგარი გახდა საცხოვრებლად.

ტყვიის ნაკვალევი სოფლის სახლების ღობეებსა და კედლებზე,  ეზოში ჭურვების ნამსხვრევები უდავო  მტკიცებულებაა იმის, რომ მტერი მშვიდობიანი მოსახლეობისკენ მიზანმიმართულად ისვროდა.
მაგრამ ამ ყველაფრის მიუხედავად, მშვიდობიანი მოსახლეობა არ ტოვებს საკუთარ სახლებს, რჩებიან ფრონტის ხაზზე მოწინააღმდეგის ჯარის პირისპირ.
სომხეთის შეიარაღებული ძალების დანაყოფების მიერ 14 ივლისს თოვუზის რაიონის სოფელი აგდამის მშვიდობიანი მოსახლეობის მიმართულებით განხორციელებული დაბომბვის დროს ერთ-ერთი ჭურვი მოხვდა 76 წლის მცხოვრებს ეზოში,  აზიზოვა აზიზას, რის შედეგადაც ის გარდაიცვალა.
აზერბაიჯანულმა მხარემ მაშინვე მიიღო ზომები და ჩაატარა საპასუხო ოპერაცია, რის შედეგადაც განადგურდა ათობით მტერი და მათი აღჭურვილობა.
აზერბაიჯანულმა არმიამ მიზანმიმართული დარტყმით გაანადგურა მტრის საცეცხლე პუნქტები, სარადარო სადგური, სარეკონსტრუქციო განყოფილება, სამხედრო მანქანების სადგომი, ტანკი, ჯავშანტექნიკა, ბატალიონის შტაბი და სამხედრო ინფრასტრუქტურა.

აზერბაიჯანული არმიის მხარდაჭერის გამოცხადების მიზნით, ათასობით ადამიანი ქუჩაში გამოვიდა. ხალხის ეს ერთიანობა სამოქალაქო შეთანხმების სიმბოლო იყო.
აზერბაიჯანი ძლიერი სახელმწიფოა, აზერბაიჯანს ყავს ძლიერი მთავრობა, ძლიერი ნებით და რაც მთავარია, აქვს - ხალხის მხარდაჭერა.

ამ დღეებში აზერბაიჯანმა ძლიერი საერთაშორისო მხარდაჭერა იგრძნო.

 ამრიგად, ყველა ეს საკითხი კიდევ ერთხელ გვიჩვენებს, რომ დღეს აზერბაიჯანი გადაიქცა უზარმაზარ ძალად, როგორც საერთაშორისო თვითმფრინავში, ისე ქვეყნის შიგნით და მის მწვავე მეზობლებთან ბრძოლაში
სომხეთის რადიკალური ძალების მხრიდან შეინიშნება ძლიერი აგრესიული პროვოკაციული მოქმედებები აზერბაიჯანთან მიმართებაში.

ასევე  არაერთი პროვოკაცია, რომლებიც ჩადენილია აზერბაიჯანის დიპლომატიური მისიების მიმართ საფრანგეთში, დიდ ბრიტანეთში, შვედეთში, პოლონეთში, ავსტრალიაში, აშშ-ში, ნიდერლანდებში, ბელგიაში. ბოლო მოვლენები კიდევ ერთხელ ცხადყოფს, რომ აზერბაიჯანელი ხალხი არასდროს, არანაირ პირობებში, არ დათანხმდება საკუთარი მიწების დაკარგვას.